Dag 27 (8 augustus), Thiksey & Leh

Uitgerust na een goede nachtrust, deze keer zonder gaten in het dak en muizen in onze kamer, stonden we op en gingen na ons ontbijtje een aantal dingen regelen. We hadden namelijk het besluit genomen om door de Nubra valley, achter Khardung La (’s Werelds hoogste bergpas. Zo’n 5600 meter hoog) te gaan mountainbiken en de dag erop de rolldown vanaf deze bergpas terug naar Leh te doen. Voor deze tocht heb je echter weer een innner line permit nodig en die moesten we dus regelen, naast het vervoer en de fietsen naar Nubra valley en terug.

Eerst probeerden we dit bij het office waar we ook de Tso Kar trip georganiseerd hebben, maar de gladjakker achter de balie waren we eigenlijk al redelijk zat en hij ons volgens mij ook. Dus zo kwam het dat we hier alleen de bus naar Srinagar regelden, want nadat we de rolldown gingen doen, wilden we dezelfde avond al weg uit Leh en door naar Srinagar in Kashmir.

Uiteindelijk hebben we 2 hele degelijke mountainbikes in oranje en een aardige chauffeur gekregen bij een ander bureau en ook de inner line permit zorgde voor geen enkel op onthoud. Alles ging op rolletjes.

De dingen waren zo snel geregeld dat we besloten om naar het taxistation te lopen en hier een taxi naar Thiksey Gompa te regelen. Ook dit ging allemaal heel vlotjes en binnen een half uur stonden we voor Thiksey Gompa. Deze gompa is de grootste in heel Ladakh en staat zoals eigenlijk elke gompa hier op een hoge rots gebouwd. De witte, gele en rode huisjes vormen een prachtig geheel en bieden een indrukwekkend aanzicht. Eenmaal boven aangekomen blijkt echter dat we niet de enige zijn die interesse hebben in dit klooster en het stikt hier dan ook van de touristen, met name Japanners, Koreanen en Taiwanezen zijn ontzettend oververtegenwoordigd. Deze wandelende, cameradragende irritaties tonen wat weinig respect tegenover de monniken die hier leven en er wordt elk denkbaar moment met een hoop geklik van dure optiek vast gelegd. Zelfs een 80 jaar oude, manke monnik die met al zijn inspanningen het net voor elkaar krijgt om de Dharmawielen aan het draaien te krijgen wordt door een 20-tal Canons en Nikons verrot geschoten, zonder dat de mensen om toestemming gevraagd hebben uiteraard.

Naast de kleine irritaties is het een erg mooie gompa, maar begrijpelijk is het hier wat lastig om een tempel te vinden met wat rust erin en zo mislukt mijn zoveelste poging om te mediteren jammerlijk. Uiteindelijk houden we het hier voor gezien en vertrekken we weer terug naar Leh, waar het weer tijd is voor een lekker avondmaaltje en een potje schaak. Deze keer trakteren we onszelf op een grote tandoori maaltijd en deze bevalt ons uiterst goed. ’s Avonds worden er nog wat gin tonics gedronken zodat we zeker weten dat we moe zijn als morgen vroeg de wekker gaat, maar dan wel zonder teveel chemische stofjes in ons bloed die er niet thuis horen.

J. F.

Dag 28 (9 augustus), Leh & Nubra valley

Om 6:00 ging de wekker en checkten we uit bij ons guesthouse en namen we afscheid van het lieve omaatje dat ons mintthee bracht toen we onze magen uit aan het braken waren en sowieso altijd heel vriendelijk voor ons was. Om 7:00 waren de fietsen op de taxi vastgebonden en konden we aan de klim van de Khardung La beginnen. Halverwege de reis spring ik bijna uit de reidende auto omdat er twee Tibetaanse Berghoenders ongeveer een meter naast onze auto staan en ik natuurlijk mijn lompe lens thuis gelaten had omdat ik het veiliger vond om die niet op de fiets mee te nemen... stom, stom, stom. Terwijl de taxichauffeur lachend verder rijdt loop ik mezelf op te vreten omdat ik nu alleen slechte foto’s heb van deze Tibetaanse endeem, maargoed.

Na vier uur rijden staan we dan eindelijk op de hoogste bergpas van de wereld en daarmee ook de hoogste hoogte van onze gehele reis: 5602 meter hoogte. Gelukkig hebben we hier helemaal geen last van hoogsteziekte omdat we ons gedurende de hele reis zo goed geacclimatiseerd hebben aan hoge hoogtes. Na een paar kiekjes geschoten te hebben gaat het nu alleen nog maar naar beneden naar het dorpje Sumur.

Hier worden de mountainbikes van het busje afgehaald en kan onze fietstocht beginnen. Als eerste fietsen we nog even een stukje omhoog naar de gompa van Sumur, maar deze blijkt jammerlijk dicht te zijn. Daarna gaan we richting Diskit, wat onze eindbestemming is van vandaag. Dit is eerst een stukje afdalen wat natuurlijk hartstikke lekker gaat, maar zodra we de Nubra valley overgestoken zijn moeten we een behoorlijk stuk omhoog en dit gaat een stuk zwaarder. Even moeten we stoppen omdat aan Guido’s rem wat verbogen is, maar deze jongen is goed uitgerust en na vijf minuten kunnen we zonder problemen verder rijden door het prachtige groene Nubra dal.

Na 40 km fietsen zijn we in Diskit aangekomen en moeten we natuurlijk ook even de gompa van Diskit bekijken. Helaas is dit zo’n 300 meter hoger en moeten we echt behoorlijk klimmen voordat we er eindelijk zijn, wat natuurlijk met een hoop gevloek gepaart gaat. Halverwege moet je entreekaartjes kopen en een monnik is zo onder de indruk dat we dit op de fiets doen, dat we een fles water van hem aangeboden krijgen. Daarna gaat het nog eens een flink stuk omhoog Helemaal buiten adem lig ik onder een gigantisch Dharmawiel uit te puffen en te wachten tot Guido het ook gehaald heeft. Als hij er eenmaal is bekijken we samen in alle rust het klooster en genieten we van het prachtige uitzicht op Diskit en de Nubra valley onder ons.

Naast het klooster staat, op een andere bergtop helaas, een andere tempel waar een 20 meter hoge Buddha op zit en zodoende gaan we eerst met een rotvaart omlaag om vervolgens aan een soortgelijke klim te beginnen. Helemaal uitgeput genieten we hier van deze werkelijk prachtige gouden Buddha en ontmoeten we een Nederlander en een Israelier, die we ook al op de trek tegen waren gekomen.

Uiteindelijk rollen we in alle rust naar beneden naar Diskit, waar onze chauffeur op ons zit te wachten en vinden we een erg goedkoop, maar ook erg goed guesthouse. Nog even wandelen we door het kleine dorpje, maar dan is het donker en gaan we eten, waarna we uitgeput in onze dromen tuimelen.

J.F.

Dag 29 (10 augustus), Nubra Valley & Leh

Alweer gaat dat kreng van een wekker om 6:00 en na een flink omelet rijden we tegen 7:00 aan om de Khardung La voor de tweede keer te beklimmen. Weer rijden we door het prachtige dal en tijdens de klim genieten we opnieuw van het uitzicht. Bovenop de pas is het hartstikke druk en dus worden de helmpjes en de handschoentjes snel aangedaan en dan is het rollen geblazen! Met een rotvaart rijden we vanaf 5602 meter omlaag richting Leh. Flinke golven adrenaline schieten door ons heen en af en toe doen we het bijna in onze broek als er om de hoek van een haarspeldbocht plotseling een dikke legertruck verschijnt en ons tegenmoet komt. Naarmate we verder naar beneden rijden zien we meer fietsers, alleen dat deze allemaal de andere kant op gaan. Deze hardcore fietsers beklimmen dus lekker op een dagje deze pas en wij realiseren ons dat we het eigenlijk op de slappe manier doen, maar dat hebben de fietsers niet door en we krijgen dan ook een hoop opgestoken duimen en af en toe applaus onze kant opgestuurd, terwijl dit niet geheel verdiend is. Dat kan ons echter niet zo veel schelen want het afdalen is hartstikke leuk, zeker als de weg na een paar kilometer stukken beter wordt en we dus nog een paar kilometertjes per uur harder gaan. Na anderhalf uur is deze pret helaas al afgelopen en hebben we in deze tijd ongeveer net zo veel kilometers afgelegd als gisteren, alleen dat we er gisteren 4 uur over deden.

Aangekomen in Leh checken we of onze taxi naar Srinagar nog steeds vast staat en dat is het geval. De gladjakker achter de bali is verbaasd ons al zo snel te zien en wij vertellen hem met een grijns dat de Khardung La rolldown een eitje is.

We halen onze spullen op, die we bij ons guesthouse konden laten staan en konden nog snel even een paar foto’s en verhaaltjes uploaden voordat onze taxi naar Kashmir vertrekt. Tegen 17:00 is het dan zo ver en worden onze backpacks voor de zoveelste keer op een dak gebonden en wringen Guido en ik ons in de achterbank en zijn blij dat er we hier niet met zijn drieen zitten. Onze reisgenoten zijn vier andere Indiers en er worden helaas weinig woorden gewisseld.

Dan vertrekt de taxi, maar iets verder in Leh stopt de taxi weer en er komt nog een vijfde Indier bij ons gezelschap en zijn Guido en ik het laatste beetje ruimte kwijt dat we nog hadden. Dit ging een lange nacht worden, maar gelukkig was de man, die de vader van de chauffeur bleek te zijn, hartstikke aardig en dat verzachte te pijn een beetje. De weg naar Srinagar was stukken beter dan dat wat we tot nu toe gewend zijn, maar was nog steeds niet ideaal, zeker niet als je probeert te slapen. Wat het slapen nog lastiger maakte was het feit dat de Indier, duidelijk eentje uit de hogere klassen, voor ons als maar bleef proberen de bank naar achteren te schuiven wat uit eindelijk in een behoorlijk gepikeerde reactie van mij resulteerde toen hij voor de zoveelste keer het staal van de bank in mijn knieen dreef. Toen wij even de benen gingen strekken had deze lieve man de bank lekker toch een flink stuk naar achteren gezet wat ervoor zorgde dat we allebei zo klem zaten in de bank dat we ons niet meer druk hoefden te maken voor het naar links of rechts schuiven in de bochten. Gelukkig wist Guido het een beetje te relativeren met uitspraken als “Het leven is lijden.” En wees hij mij erop dat de man misschien wel ziek was en niet alleen een grote eikel. Uiteindelijk hebben we hem er toch op aangesproken en hadden we een paar centimeter meer ruimte. Toch hebben we beiden deze nacht geen oog dicht gedaan en kwamen we uiterst uitgeput aan in Srinagar en is onze tijd in Ladakh ten einde.

J. F.