Dag 19 (31 juli), Zingchan, Rumbak

We pakken wat we nodig denken te hebben in een van de backpacks. Ook de gitaar gaat mee. De overige spullen stoppen we in de andere backpack die in het Guesthouse achterblijft.

Aan het einde van een trage, saaie taxirit rijden we van het ene moment in het andere een dofgroene vallei binnen. De route is duidelijk. We hoeven alleen maar de hopen ezeluitwerpselen in de rivierbedding van en mals stroompje te volgen. Na een kwartier lopen komt het stroompje, dat eigenlijk net iets te diep en te krachtig is om te doorwaden, langs langs de steile rotswand te liggen. We volgen het stroompje overigens stroomopwaarts. Als we iets later in een gevaarlijke klauterhouding langs de wand staan en sterk het gevoel hebben dat we verkeerd bezig zijn, kijken we naar de overkant en zien een verbijsterde Britse kerel onze richting uitstaren. 'What the hell are you doing?' Schreeuwt hij over het lawaai van watergedaver uit het riviertje heen. Met enige hulp van hem kunnen we op een redelijk smal stuk naar de overkant springen. Johan is op de steile rots, van waaruit hij een klein stuk teru trouwens een brug heeft gezien, helaas de kap van zijn cameralens verloren.

De wandeling zet zich in een lichte stijging voort over keien en bruggen, langs droge struikgewassen. Naast een aantal vogels zien we ook een kleine groep Blue sheep. Dit zijn grote, ree-achtige schapen, waarvan het mannetje een horenpaar draagt. Blue sheep is ook een van de prooien van het sneeuwluipaard, die wij, al is de kans nihil, natuurlijk hopen te zien. We blijven een tijdje naar de kudde turen, maar van de hellingen erachter sprinten helaas geen sneeuwluipaarden naar beneden. Dan lopen we weer verder door de practige en onverstoorde natuur. Het is een pittige tocht, maar goed vol te houden.

We bereiken het punt waar de route zich in tweeen takt; links een pad naar Rumbak, rechts een pad naar Urutse. Hier staat een tent waar we water kopen. Het prettig gestoorde vrouwtje, van wie de tent is, grijpt onze zonnebrillen en dwingt ons foto's van haar te maken. Ook wil ze onze namen weten en kan ik er niet onderuit mijn gitaar uit de tas te halen. We lachen een hoop met dit energieke mens en als blijkt dat ze in Rumbak (onze eindbestemming voor vandaag) een Homestay heeft, willen wij natuurlijk graag bij haar de nacht doorbrengen.

Zo gezegd, zo gedaan. Uit blijdschap geeft ze ons twee Ladakhi namen: Johannes heet Anchuk en ik heet nu Sangpo. In het Homestay klinkt haar vrolijke gillen van kamer tot kamer: 'Anchuk, Sangpo?' ... Of we thee willen. 'Anchuk, Sangpo?' ... Of we mee gaan groenten plukken. Natuurlijk gaan we mee groenten plukken!

Als we op een zeer onschuldig tijdstip in bed liggen en nog wat theorien uitwisselen met betrekking tot de beste mogelijkheden om een sneeuwluipaard te zien, doet zich nog een raadsel voor. Rond het huis klinkt hoevengedaver en een hond begint boos te blaffen. Na een korte, gespannen stilte horen we weer vee hollen, gevolgd door een gemiauw, net iets te krachtig voor een huiskat...

'Zou het een sneeuwluipaard zijn geweest?' Piekeren wij en vallen uiteindelijk, verward door het mysterie in slaap.

Dag 20 (1 Augustus), Rumbak, Chingo

Met het leuke vrouwtje lopen we terug naar de splitsing. Hier nemen Anchuk en Sangpo hartelijk afscheid van haar en begint een zware dag.Rumbak ligt op 4200 meter en nadat we 200 meter zijn afgedaald begint een klim van 900 meter. Dit is dus boven 4000 meter en ik kan u vertelen dat de lucht daar ijl is.

Op onze schoenen lopen we over de stille paden door fantasie overstijgende panorama's. Af en toe komen we andere touristen tegen of een Ladakhi met volgepakte pony's en ezels. De ontmoetingsloze uren hiertussen roepen echter sterk de suggestie op dat wij alleen zijn in dit gebied. Al na ongeveer twee uur lopen komen we in het dorpje; Urutse. Nu begint het echt zwaar te worden. Langzaam komen we hoger en hoger. Terwijl het pad steiler wordt en om ons heen nieuwsgierige maar voorzichtige marmotten uit hun holen komen en er in terug kruipen, raken we tamelijk uitgeput. Maar we gaan door.Wat we gister liepen was een lachtertje, zo beseffen we nu. Als de top in zicht is, is de lucht inmiddels zo ijl geworden dat we om de twintig stappen buiten adem zijn en moeten uitrusten. We ontdekken dat we het uitrusten beter niet zittend kunnen doen want dan moet je als je denkt weer verder te kunnen opstaan en ben je weer buiten adem. Zo komen we steeds langzamer dichterbij de top.

Als we er dan uiteindelijk zijn zakken we onderuit tegen een steen en zijn een tijdje stil. Na de stilte van vermoeidheid lachen we om ons gestuntel en kijken uit over de met ijs bedekte bergen, naar de bergen er achter en de bergen daarachter.Met lood in onze benen lopen we gedurende twee uren aan de andere kant omlaag. Echter lekker loopt dit niet maar het is gelukkig niet zo dodelijk vermoeiend.

Na tien uurlopen komen we aan in Chingo waar we een uitstekend Homestay vinden en vrijwel meteen kunnen aanschuiven om weer momo's te eten. Dit krijg je echt in elke Homestay. Ze smaken dan ook precies hetzelfde als de twaalf keer tevoren. Ookontdekken we dat we eigenlijk twee dagen van de track in een hebben gedaan.

Tot slot leren we een Amerikaan en vier Israeliers 'topen' (een kaartspel).

Dag 21 (2 augustus), Chingo, Chilling

Als ik na het wakker worden langzaam mijn oogleden open trek, bekruipt mij een angstig gevoel en voorzichtig beweeg ik mijn beide benen. Met een fluitende zucht van opluchting constateer ik dat mijn gewrichten welleenswaar stroef en mijn spieren stug aanvoelen, van spierpijn is nauwelijks sprake.

Vandaag hoeft er niet meer omhoog gelopen te worden, zoals gister in de vorm van 900 meter. Na een blik op de kaart te hebben geworpen besluiten we dat we ook vandaag wel twee dagen in een kunnen afleggen omdat de beide track's, niet alleen afdalend zijn maar ook, zelfs samen, niet de horizontale afstand van gisteren hebben.

Via een bloemrijke rivierbedding door een, in de vroege morgen nog beschaduwde kloof paraderen we flot om laag, richting het kleine dorpje Kaya. Hier aangekomen eten we een kom noodles bij een kopersmid die terblekke een bel in elkaar zet boven een kolenvuurtje. Alle pakezels en -pony'sdie we tegen komen hebben zo'n bel. Die worden dus met de hand gemaakt.

Niet ver na Kaya veranderd het riviertje in een woeste , naar waterval neigende, rivier en loopt een brede weg hoog boven de buirn-grijze spetters en golven. Hoewel ik zulk geweldadig water, en zeker zo dichtbij, best indrukwekkend vind, wordt de brede weg steeds saaier. We hoeven ons echter niet lang te vervelen want al voor Chilling moeten we de rivier in een karretje aan een kabel oversteken. Dit is spannend. Johannes houd zijn vingers dit keer uit de buurt van de katrollen. Na de oversteek is ook de rest van de weg enkel 'weg' en erg spannend zal het dus niet meer worden. Maar het geluk wil dat er net als wij oversteken een groep Belgen wordt afgezet en de door hun stevig betaalde taxichauffeur, die toch terug moet naar Leh, ons wel voor een prikkie mee wil nemen. Zo hoeven we niet in Chilling te overnachten om de volgende ochtend de bus te kunnen pakken maar kunnen we direct naar Leh.

Terug in Leh vinden we een nieuw Guesthouse en besluiten dat het tijd is om weer een een borrel te gaan drinken. Vrolijk, en met een gezond gevoel van de track, stappen we de enige bar van Leh binnen en ontmoeten toevallig de Brit die we de eerste dag van onze track ook al tegen kwamen. Samen met hem en drie buitengewoon aardige Denen drinken we twee biertjes en lopen tamelijk aangeschoten naar het nieuwe guesthouse.

Het was een prachtige track en ergens betreuren we het wel dat we het inplaats van in vijf, in drie dagen hebben gedaan.

G.B.