Dag 14 (26 juli), Kaza – Keylong

Kaza, zeven uur in de morgen. Johan en ik staan bij de bushalte. Een busreceptionist, kwaaiig van aard, met een kinnaurpetje, verkoopt ons twee zitplaatsen naar Gramphu van waaruit we op een andere bus zullen overstappen die naar Keylong gaat.

De reis verschilt eigenlijk niet veel van de andere busreizen. Dit in het opzicht dat we over smalle wegen rijden met aan de ene kant de helling, aan de andere kant een rivier in een ravijn en reuzen van steen erachter. Wel worden deze reuzen van steen hoger. Van de toppen die we nu zien overschrijden enkelen de 7000 meter. Ook zien we veel gletsjers en rijden we door stroompjes die zich een tunnel hebben weten te banen door het ijs dat onder steen en zand begraven ligt. Af en toe zijn deze stroompjes zo breed en krachtig dat wij zeker weten dat de bus hier moet omkeren. De meer dan normale hoeveelheid water uit bergen komt door de regen van de laatste twee dagen. De wegen zijn zichtbaar beschadigd door het voor de plaatselijke bewoners zo ongewenste water. Desalniettemin rijdt de draak van een bus overal doorheen. Een keer moeten we een half uur wachten, omdat er met een bulldozer en graafmachine een stuk weg gerepareerd wordt. Waarschijnlijk is hier een hele partij stenen van de berg afgerold en op de weg terecht gekomen. Tot nu toe is dit wel de wildste busreis en ons respect voor de buschauffeur neemt dan ook een onmetelijke proportie aan.

In de korte pauzes spreken we met een Nederlander en het Poolse meisje waarmee hij reist. Deze jonge vrouw kan leuk lachen. Ook ontmoetten we een Nieuw-Zeelands stel waarmee we goed klikken. Zij volgen precies dezelfde route. Bij het uitstappen in Gramphu ontmoetten we ook een Israelische jongen. Samen met hem en de Nieuw-Zeelanders wachten we twee uur op de overstap, een overvolle bus met uit enkele ramen kotsende mensen.

In de bus biedt een Indier aan zijn plek te delen. Dit beleefde verzoek sla ik natuurlijk niet af en zo zit ik twee uur lang in een pijnigende, oncomfortabele houding. “Het leven is lijden.” Denk ik, met de herinnering aan het kleine beetje dat ik over de Boeddhistische leer heb gelezen, en voer een leuk gesprek met de man. Johan en Tommeu, de Israelier, staan op dit moment lepeltje-lepeltje en maken met ironische blikken seksueel getinte grapjes over de onveranderende situatie. Met de Israelier en de twee Nieuw-Zeelanders, oftewel Kiwi’s, zijn we een divers maar gezellig vijftal geworden en aangekomen in Keylong dineren we gezamelijk in een restaurantje. De zware reis heeft kennelijk een bindende werking gehad. We besluiten morgen met zijn vijven een gedeelde taxi naar Leh te regelen. De busreis duurt namelijk 17 uur en de voorspellingen luiden een nog vollere bus omdat deze al enkele dagen niet gereden heeft.

Dan is het weer droompjestijd. owja, morgen eindelijk weer eens uitslapen!

G. B.

Dag 15 (27 juli), Keylong

Eindelijk is het afgelopen met het vroege opstaan. Het is dan ook al tegen tienen als er op onze deur geklopt wordt en wij nog steeds in bed liggen. De Kiwi’s staan aan de andere kant van de drempel tegenover Johannes, die enkel gekleed in een onderbroek de deur open doet. Ze hebben een paar mensen gevonden die misschien een taxi naar Leh met ons en Tommeu willen delen. Geschrokken kom ik overeind uit bed en maakt Johan, nog steeds gekleed in onderbroek, een sprongetje wanneer ze ons vertellen dat er een explosie in hun hotel is geweest.

We lopen met hun mee naar de bushalte, waar de taxi vertrekt en komen langs hun hotel. Wederom schrikken we, alle ramen zijn gebroken en de rechterhelft van het gebouw moet een tijdje in brand hebben gestaan, zo wijst de zwartgekleurde muur uit. Vermoedelijk was een gaslek de oorzaak. De taxi blijkt helaas al vertrokken te zijn. Gelukkig ontmoeten we meteen vijf Israeliers die ook wel oren hebben naar het delen van een taxi. Een van hen is een meisje dat we al in Rekong Peo hebben ontmoet. Met z’n tienen begeven we ons naar het touristenbureau, dat taxi’s verzorgd.

Hier leren wij dat de grappen in South Park en Family Guy over joden de niet overdreven werkelijkheid zijn. We hebben een chauffeur gevonden die bereid is ons te brengen. Sommige van de Isrealiers blijven echter zo lang aandringen op een korting van 50 rupees per persoon (ongeveer 80 eurocent) dat de man op een gegeven moment in zijn jeep stapt en flink geirriteerd wegrijdt. Na enkele uren wachten en diplomatieker overleg met het kantoor boeken we een taxi die de volgende morgen om 5:00 vertrekt en ons alle tien meeneemt.

De rest van de dag spenderen we op rustige wijze in Keylong. Het is een leuk stadje waar we helaas niet veel van kunnen zien. Maar gelukkig kunnen we morgen naar Leh, waar we voor een langere tijd zullen zijn. Voor het slapen drinken we ons, om met de woorden van Jan Cremer te spreken, nog een klein stuk in de kraag. Twee grote flessen pils, waarop men aangeeft dat het alcoholpercentage zich ergens tussen de vijf en acht procent bevindt, kunnen we nauwelijks wegkrijgen. Behoorlijk slingerend lopen we naar het hotel, om nog drie uur te kunnen slapen.

G.B.